21.yüzyılın hayatımıza getirdiği komplikasyon: İş hayatı ile özel yaşantımızı dengelemek.

Ekmek paramızı kazanıp kariyerimizi yüksek viteste tutar iken, kendimize-aileye-arkadaşlara vakit/enerji ayırabilmek.

• Yanıt bekleyen email yığınları, kronik trafik sıkışıklığı, sonu gelmeyen toplantılar, öngörülemeyen aksaklıklar, kaçınılmaz angaryalar …
• Akşam eve geldiğimizde koltuk patatesi olma eğilimi, elden telefon/tableti düşürememek, spora zoraki takvim açabilmek ya da vicdan azabı…
• Çocuk sahibi isek ufaklığın uyku vaktine geri sayım, ev ödevleri, oyun oynamak ve o esnada aniden aklımıza düşen bir iş problemi ya da geliveren bir email sonucu mutlak huzursuzluk…

Peki nasıl ayıracağız iş ile kişisel süreçleri birbirinden? Demiştik ya “denge” en mühim olgulardan diye [ bkz: * D e n g e * ]

Doğru yanıtları alabilmek için doğru soruları sormak bir erdem hayatta. Ezberi bozmaya çalışalım:

• Acaba hakkaten iş hayatı ile özel dünyamızı kalın duvarlar / çizgiler ile ayırmaya çalışmalı mıyız?
• Saat 18.00 olunca dükkanı kapatıp işi unutmak mıdır mutluluğun anahtarı?
• Mesai saatleri içinde isek savaş odası disiplini ile iş dışı tüm hadiseleri yok mu saymalıyız?
• Home office çalışmamıza müsade edilse hakkaten hemen dengeye kavuşur mu hayatımız?  [ bkz: Home Office çalışabilmek? ]

Eğer ki Kapitalist çarklar dahilinde mental efor ile para kazanıyor isek “beyindeki solucanlar” ile barışık olmayı denesek?

Beyindeki Solucan: İş ya da özel hayatımızdaki bir problem/konu/süreç/önceliğin beynimizin bir köşesine yerleşip sonlanana kadar orada park etmesi. – Onu yok sayar/önem vermez isek kuvvetle muhtemel başımıza bir başka dert açması hali.

Solucanlarınızı evcilleştirip mesai saati ile özel zamanları ayrıştırmalarını öğretebilir iseniz ne ala ! Yoksa  yandi gülüm keten helva 🙂

Ben şahsen analitik kafamı ve plana/programa mutlak uyum tutumunu değiştirmeye gayret ediyorum:

• Öncelikleri günlük hatta saatlik gözden geçirmek. Disiplinli olmak adına katı davranmaktan kaçınmak.
• İşi kafadan atmak diye bir olgunun neredeyse mümkün olmadığını kanıksamak.
• Tatilin yılda 2-3 kez yapılan, öncesi ve sonrası iş açısından dertli olan, mono-blok bir olgu olmadığını kabullenmek.
• Zamanı 1er saatlik dilimlere bölerek solucanlar ile konsantre ilgilenmek.
• Çalışırken kafayı boşaltmak ve tam tersi hafta sonu pineklerken bir iş problemini arka planda düşüncesel çözmek.
• Eğer mobil çalışılıyor isek “dostlar alışverişte görsün” tarzı lüzümsuz email / chat iletişimden kaçınmak.
• “Hayır” ve “Evet” sözcüklerini doğru kullanmak.
• İletişimi teknolojik imkanlar vesilesi ile lehimize kullanmak

Sizin perspektifiniz nedir acaba? Problemi yanlış tanımlayıp alakasız bir reçete mi yazmışım dersiniz?

Yoksa blogun adını -bir işkoliğin güncesi- olarak mı değiştirmeliyim? 😛